Als iemand u een kleine leugen vertelt, dan is er vaak nog genoeg waarheid om die leugen heen zodat u die effectief als leugen kunt bestempelen. Hij is nog binnen uw gezichtsveld te situeren, en, als u nog niet gehypnotiseerd bent door de media, is uw zicht nog breed genoeg om hem zonder veel moeite te elimineren. Dit doen we vaak, en we zijn er zelfs goed in. Als iemand u echter een leugen vertelt die gebaseerd is op een andere, mogelijk valse stelling, dan ligt de zaak al wat moeilijker. Dan moet u eigenlijk de geldigheid van die andere stelling ook checken, en uw mentale oog dus wat afwenden van één potentiële leugen naar een andere. Dat kost meer moeite, en de mogelijkheid ontstaat dat u die tweede stelling aanvaardt, gewoon omdat u de moeite niet deed om die ook te checken.
Maar het wordt pas echt moeilijk wanneer drie leugens op elkaar steunen. Dat komt omdat die derde leugen dan een driehoek vormt met de twee andere leugens, en u vaak temidden die driehoek staat. Dat is zeker het geval wanneer die derde leugen boven uw bewustzijnsniveau ligt. Overal waar u kijkt vindt u dan consistentie, en als het cultureel systeem maar genoeg de gedachte blijft herhalen dat logische consistentie het alfa en omega van de waarheidsvinding is, dan zit u netjes opgesloten in een matrix.
Een voorbeeld? Inflatie, de staat en fiatgeld. Een diabolische driehoek van drie leugens waarvan enkel inflatie en de staat in ons gezichtsveld liggen. Laten we die even op een drafje analyseren. Ten eerste: het kleinste kind weet dat water bij de melk gieten, en die aangelengde melk dan toch voor dezelfde voedingswaarde verkopen, fraude is. Inflatie is dan ook niks anders dan het aanlengen van de monetaire melk. Het is pure diefstal die u betaalt in de vorm van hogere prijzen. Dat is één. Twee is de staat. Die leugen herkennen mensen al veel minder, omdat ze er op ritualistische manier aan deelnemen. Elk legislatuur jaar verkiezen ze zélf wie hen de volgende vier jaar gaat bestelen, en kunnen zich zelfs niet meer inbeelden dat er ook nog een alternatief bestaat. Zij weten niet dat de staat een artificieel vehikel is dat door bankiers is opgericht, en wel om failliete koningen de kans te geven om hun schuld af te betalen die zij opliepen tijdens de godsdienstoorlogen. De staat werd geboren in 1648.
Dat die oorlogen langs twee kanten gefinancierd werden, dat weten ze nog minder. Ze stemmen op links of rechts, maar snappen niet dat beide illusies uitgevonden zijn door “onder” (de Venetiaanse bankiers) in hun strijd tegen “boven” – de goddelijke politieke orde, de enige échte politieke strijd. Ze wéten dus zelfs niet dat het politieke spectrum naast een horizontale ook een verticale dimensie heeft. Ze zijn als het everzwijn dat de grond rondom de eik omwoelt, omdat het denkt dat de eikels uit de grond komen.
Maar de grootste illusie van allemaal is dus degene die buiten ons gezichtsveld ligt, en dat is de illusie van fiatgeld. Als je weet dat het onderpand van fiatgeld staatsschuld is, dat het onderpand van staatsschuld op zijn beurt belastingen zijn, en belastingen bij wet enkel in fiatgeld van de centrale bank betaald mag worden, dan begin je pas te snappen hoe diep mensen in deze matrix verankerd zitten. Het geld waarmee ze betalen heeft hun eigen levensenergie als onderpand. Als ik zeg dat het diabolisch is, dan méén ik dat.
En dan stel ik u de volgende vraag: denkt u nu wérkelijk dat dit de enige getrianguleerde illusie is waarin u leeft? Wat dacht u van de driehoek virussen-angst-vaccins? Of van terorrisme-angst-politiestaat? Of van klimaat-angst-wereldregering? Drie volstrekt valse problemen (P), die vervolgens échte reacties oproepen (R), waarna een “oplossing” wordt gepusht (S) maar wel een die nog zelfs al vóór de verspreiding van de perceptie van het zogezegde “probleem” klaarlag. De Patriot Act, anyone?
U leeft in een waanwereld, zorgvuldig geconstrueerd door de eigenaars van de matrix.
Bron: MACRO Trends is de scheur in die perfectie.